Με αφορμή ένα σχόλιο στο Facebook ανακάλυψα το Ö Till Ö ή ÖTILLÖ (στα σουηδικά, από νησί σε νησί). Πρόκειται για έναν αγώνα σε ζευγάρια με τα πόδια και κολυμπώντας, στον οποίο διασχίζουν σε μια μόνο μέρα 26 νησιά του Αρχιπελάγους της Στοκχόλμης. Διεξάγεται από το 2006 και η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη που σήμερα υπάρχει λίστα αναμονής και αγώνες κατάταξης για να μπορέσει κάποιος να συμμετάσχει, με πραγματικούς αθλητές της ελίτ να βρίσκονται στην αφετηρία. Οποιοδήποτε από τα δημοσιευμένα βίντεο της διοργάνωσης περιέχει θεαματικές εικόνες.
Η ομοιότητα με τα Δωδεκολύμπησα είναι προφανής. Διαδρομή από το ένα μέρος στο άλλο δια μέσου νησιών αποκλειστικά με ίδια μέσα, με το μέγιστο σεβασμό στο περιβάλλον. Κάποιες διαφορές επίσης διακρίνονται εύκολα: H προστιθέμενη δυσκολία να κολυμπάς σε παγωμένα νερά, ο μεγάλος αριθμός και το επίπεδο φυσικής κατάστασης των συμμετεχόντων, ο επαγγελματισμός της διοργάνωσης, η διάρκεια, το επιτρεπόμενο υλικό, κτλ.
Όμως υπάρχει μια άλλη διαφορά πολύ πιο ουσιαστική, εννοιολογική: Τα Δωδεκολύμπησα δεν είναι ένας αγώνας, αλλά ένα ταξίδι. Σαν αγώνα, χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο θα τον ολοκλήρωναν πολύ πιο γρήγορα. Αλλά σαν ταξίδι, ο σκοπός δεν είναι να πας γρήγορα αλλά εντελώς το αντίθετο, να πας όσο το δυνατόν πιο αργά. Ρωτώντας τους νησιώτες πώς είναι η ζωή, όταν οι τουρίστες εξαφανίζονται· ερευνώντας (ει δυνατόν, όχι προσωπικά) τι συμβαίνει όταν κάποιος αρρωστήσει· μαθαίνοντας τι προοπτικές έχουν οι ψαράδες· με το να κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστείς στα μισά του δρόμου.
'Οπως και να'χει όμως, δεν πρέπει κανείς να εξαπατάται. Για να το κάνει καλά θα χρειαζόταν το διπλάσιο ή τριπλάσιο χρόνο απ' αυτόν που θα αφιερώσει. Αναπόφευκτα και δυστυχώς, παρ' όλο πιο ήρεμα από το ÖTILLÖ, είναι αλήθεια ότι επίσης στα Δωδεκολύμπησα υπάρχει ένας αγώνας απέναντι στο ρολόι (ή το ημερολόγιο), που σημαδεύεται από την υποχρέωση επιστροφής στη δουλειά στο τέλος των διακοπών (κάτι το οποίο, σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό του Paul Bowles, μετατρέπει όποιον το κάνει σε τουρίστα και όχι σε ταξιδιώτη). Απόμενει να δούμε αν το σώμα θα το αντέξει.
Η ομοιότητα με τα Δωδεκολύμπησα είναι προφανής. Διαδρομή από το ένα μέρος στο άλλο δια μέσου νησιών αποκλειστικά με ίδια μέσα, με το μέγιστο σεβασμό στο περιβάλλον. Κάποιες διαφορές επίσης διακρίνονται εύκολα: H προστιθέμενη δυσκολία να κολυμπάς σε παγωμένα νερά, ο μεγάλος αριθμός και το επίπεδο φυσικής κατάστασης των συμμετεχόντων, ο επαγγελματισμός της διοργάνωσης, η διάρκεια, το επιτρεπόμενο υλικό, κτλ.
Όμως υπάρχει μια άλλη διαφορά πολύ πιο ουσιαστική, εννοιολογική: Τα Δωδεκολύμπησα δεν είναι ένας αγώνας, αλλά ένα ταξίδι. Σαν αγώνα, χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο θα τον ολοκλήρωναν πολύ πιο γρήγορα. Αλλά σαν ταξίδι, ο σκοπός δεν είναι να πας γρήγορα αλλά εντελώς το αντίθετο, να πας όσο το δυνατόν πιο αργά. Ρωτώντας τους νησιώτες πώς είναι η ζωή, όταν οι τουρίστες εξαφανίζονται· ερευνώντας (ει δυνατόν, όχι προσωπικά) τι συμβαίνει όταν κάποιος αρρωστήσει· μαθαίνοντας τι προοπτικές έχουν οι ψαράδες· με το να κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστείς στα μισά του δρόμου.
'Οπως και να'χει όμως, δεν πρέπει κανείς να εξαπατάται. Για να το κάνει καλά θα χρειαζόταν το διπλάσιο ή τριπλάσιο χρόνο απ' αυτόν που θα αφιερώσει. Αναπόφευκτα και δυστυχώς, παρ' όλο πιο ήρεμα από το ÖTILLÖ, είναι αλήθεια ότι επίσης στα Δωδεκολύμπησα υπάρχει ένας αγώνας απέναντι στο ρολόι (ή το ημερολόγιο), που σημαδεύεται από την υποχρέωση επιστροφής στη δουλειά στο τέλος των διακοπών (κάτι το οποίο, σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό του Paul Bowles, μετατρέπει όποιον το κάνει σε τουρίστα και όχι σε ταξιδιώτη). Απόμενει να δούμε αν το σώμα θα το αντέξει.
