Λέρος-Κάλυμνος y XVI

Τα πρώτα μέτρα πάνω απ' το νερό ήταν από γυμνό βράχο και η άνοδος γινόταν εύκολη, γιατί η σόλα των αθλητικών παπουτσιών γαντζωνόταν τέλεια. 'Ομως γρήγορα το έδαφος άλλαξε, περνώντας κυρίως σε έναν πετρότοπο σπαρμένο από μικρούς ξερούς θάμνους από χαμομήλι και λευκάγκαθα. Παρ' όλο που το χαμομήλι στο πέρασμα έβγαζε ένα ευχάριστο άρωμα, τα φυλλαράκια, που έμπαιναν από τα παπούτσια, έβαψαν τις κάλτσες ένα ανεξίτηλο χρώμα ώχρας, που επιζεί σε όλα τα πλυσίματα.

Η ταχύτητα της ανόδου μειώθηκε δραστικά. Για κάθε βήμα έπρεπε να ψάχνω ένα σημείο για να βάλω το πόδι με ασφαλή τρόπο. Το να πατήσω μια πέτρα υπερβολικά χαλαρή μπορούσε να καταλήξει σε μια καταστροφική πτώση. Αν και ήταν απίθανο οι συνέπειες να ήταν να κατρακυλήσω την πλαγιά μέχρι κάτω στη βάση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα χέρια ή το πρόσωπο θα τρυπιόντουσαν από τα αγκάθια των φυτών. Από το συγκεκριμένο λόφο δε φαινόταν καθαρά αν το ψηλότερο μέρος μπορούσε κανείς να το περπατήσει. Σταματημένος, έψαχνα με το βλέμμα την περιοχή από την οποία εμφανώς να μπορούσε κανείς να περάσει καλύτερα, υπολόγιζα την πιο προσβάσιμη διαδρομή προς εκείνη την κατεύθυνση μέχρι δέκα - δεκαπέντε μέτρα απόσταση  και προχωρούσα με δυσκολία τρία - τέσσερα. Τότε επαναλάμβανα και πάλι την επιχείρηση.

Περίπου στα τρία τέταρτα της ανάβασης, η προοπτική ήταν αρκετά δυσοίωνη μιας και το ανώτατο τμήμα φαινόταν αδιαπέραστο. Στ' αριστερά, το έδαφος κοβόταν από ένα γκρεμό, ποιός ξέρει πόσα μέτρα. Λίγο πιο κάτω απ' όπου βρισκόμουν, στα δεξιά, μου φάνηκε ότι διέκρινα μια στήλη απ' αυτές που δείχνουν το δρόμο στο βουνό. Το να πάρεις το δρόμο προς τα πίσω, πάντα είναι άσχημο και ακόμη περισσότερο, όταν κοστίζει τόσο να προχωρήσεις, αλλά μπροστά στον τοίχο που είχα μπροστά μου, πείστηκα να δοκιμάσω να κατέβω προς τα δεξιά. Παρά το γεγονός ότι έχασα από το βλέμμα την υποτιθέμενη στήλη, κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο σ' εκείνο το μέρος του βουνού, μπορούσε κανείς να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο σκοπός μου: Τις κολώνες του ηλεκτρικού. Είχα σωθεί!

Ακολουθώντας τις, όπως με είχαν συμβουλέψει, θα κατέληγα να περάσω τη νύχτα στο ύπαιθρο.... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Λέρος-Κάλυμνος ΧV

Δεν ξέρω πόσο χρειάστηκε να φτάσω στα βράχια εξόδου, πάρα πολύ, αλλά το έκανα έχοντας πλήρη συναίσθηση, ότι έκανα μόνο τη μισή δουλειά. Μέχρι εκεί είχα μπορέσει να συγκρατώ τα καφάσια με τα δύο χέρια, αλλά για να περάσω τις αποσκευές στην ξηρά, θα έπρεπε να αφήσω τουλάχιστον το ένα (λόγω του μεγέθους των καφασιών δε θα μπορούσα να τα βγάλω από το νερό με τις αποσκευές επάνω). Κι αυτό με τα κύματα να σκάνε, επιπλέον.

Μερικά βράχια σχηματίζουν εκεί μια μικρή χερσόνησο, και στο βορεινό μέρος του ισθμού, βρήκα αυτό που μου φάνηκε το καλύτερο σημείο για την επιχείρηση: το ύψος των βράχων προσβάσιμο συνδυασμένο με μια γωνία στην οποία να μισοχώσω τα καφάσια. Το πρόβλημα που είχε ήταν ότι, λόγω του προσανατολισμού του, δεν πρόσφερε προστασία από τα κύματα. Με τα χέρια ελεύθερα θα ήταν εφικτό να πλησιάσω ασφαλής, αλλά με μόνη την έλξη των ποδιών τα κύματα με ταρακουνούσαν και είχα χτυπήματα παντού. Μήνες μετά, ακόμη υπάρχει μια ουλή στο αριστερό πόδι (παρ' όλο που πήγαινα προστατευμένος από τα σανδάλια) και άλλη στο υπογάστριο.

Τελικά κατάφερα να στηρίξω το ένα πόδι, να εφαρμόσω τα καφάσια κόντρα στο βράχο και να ελευθερώσω το ένα χέρι για να βγάλω ολοταχώς τις μικρές σακούλες. Για το μεγάλο δεν επρόκειτο να μου αρκέσει το ένα χέρι και έτσι άφησα οριστικά τα καφάσια και σήκωσα την πλαστική σακούλα που το τύλιγε. Σα να ήθελε να με βοηθήσει στην κίνηση, άλλο μεγάλο κύμα έφτασε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Με έκανε να σύρω το σακίδιο κόντρα στο βράχο αλλά, ευτυχώς, μπόρεσα να το αφήσω σε ασφαλές σημείο και μόνο η πλαστική σακούλα σκίστηκε. Διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα με τα καφάσια. Το κύμα, όταν τα βρήκε ελεύθερα στο χωνί στο οποίο βρισκόντουσαν, τα έκανε να εκτοξευτούν στον αέρα πηδώντας ολόκληρο τον ισθμό και να εξαφανιστούν από τα μάτια μου.

Βγήκα από το νερό χωρίς να περιμένω το επόμενο κύμα. Κοίταξα πρώτα προς τον ορμίσκο, για να κάνω νόημα στον Πάβελ, ότι τα είχα καταφέρει, αλλά δεν τον είδα, ούτε αυτόν ούτε το κανό. Υποθέτω, ότι τακτοποιήθηκε στο βάθος του ορμίσκου, ψάχνοντας καταφύγιο από τον άνεμο και τα κύματα. Στη συνέχεια κοίταξα το νερό από την άλλη πλευρά του ισθμού, όπου χόρευαν τα απομεινάρια της κατασκευής μου. Τα καφάσια από τη μια πλευρά και κάθε κομμάτι από το φελιζόλ από την άλλη. Αυστηρά, δεν είχα παραβιάσει τον κανόνα που είχα θέσει στον εαυτό μου να μην πετάξω σκουπίδια στον περίγυρο, γιατί αυτά ήδη βρισκόντουσαν εκεί όταν έφτασα, αλλά ένιωσα λύπη στη συμβολή μου στο σκόρπισμά τους. Σαν ελαφρυντικό, σκέφτηκα, ότι με τον άνεμο, μετά από λίγες ώρες όλα αυτά θα κατέληγαν στο ίδιο σημείο απ' όπου τα είχα μαζέψει.

Σε κάθε περίπτωση, εγώ ήμουν και πάλι έξω από το νερό. Θα θεωρούσα τελειωμένο το διάπλου αν από εκεί κατάφερνα να φτάσω στο δίκτυο ηλεκτρισμού. 'Ηλπιζα ότι αυτό ήταν το τελευταίο ετάπ.

Λέρος - Κάλυμνος ΧΙV

Οι σαγιονάρες μου ήταν τύπου σανδάλια και τις είχα καλά δεμένες σαν προληπτικό μέτρο για ό,τι θα συναντούσα την ώρα που θα έβγαινα από το νερό. 'Οπως και να 'χει, πρώτα έπρεπε να φτάσω μέχρι εκείνα τα βράχια με τις αποσκευές ανέπαφες πάνω στα καφάσια. Σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα είχα βάλει το σακίδιο με όλα σχεδόν μέσα. 'Ο,τι δε χώρεσε (πράγματα που μπορούσαν να βραχούν) τα μοίρασα σε δυο μικρούς σάκους από αυτούς τους τόσο απλούς και μικρούς που κλείνουν τραβώντας μερικά κορδόνια που λειτουργούν σα χερούλια. Η πλαστική σακούλα δεν έκλεινε ερμητικά και γι αυτό μόνο γλίτωνε από τις πιτσιλιές. Αν οποιαδήποτε στιγμή μου αναποδογύριζαν οι αποσκευές, θα μου βρεχόντουσαν OΛΑ: ρούχα, ηλεκτρονικές συσκευές, χρήματα. 'Ηταν βασικό να το εμποδίσω.

'Οταν παρασύρεται κάτι στο νερό, το πιο αποτελεσματικό είναι να βάλεις το σώμα πλάγια, όσο το δυνατόν πιο οριζόντια, τραβώντας με το χέρι που μένει στο πάνω μέρος και ωθώντας με το άλλο και τα πόδια. 'Ομως, εγώ δεν μπορούσα να μου επιτρέψω αυτή την αποτελεσματικότητα, γιατί η σταθερότητα του φορτίου μου ήταν πολύ εύθραστη. Έπρεπε να συγκρατώ τα καφάσια και με τα δύο χέρια για να βεβαιωθώ, ότι δε θα γείρουν καθώς συγκρούονταν με τα κύματα. Αυτό υποχρέωνε να κρατάω το σώμα πρακτικά κάθετο, κάτι που με τη σειρά του προκαλούσε απουσία υδροδυναμικής και δυσκολία ώθησης με τα πόδια. Η ταχύτητα με την οποία προχωρούσα ήταν υπερβολικά αργή αλλά προτεραιότητα ήταν η ισορροπία των καφασιών. Καλύτερα να υπερβάλλω παρά να υποτιμήσω την κατάσταση, γιατί ένα μόνο δευτερόλεπτο αφηρημάδας αρκούσε, για να καταλήξω με όλες τις αποσκευές μούσκεμα. Τα πιο ψηλά κύματα πιτσίλιζαν για τα καλά την πλαστική σακούλα, αλλά ο πρωταρχικός σκοπός εκπληρωνόταν και κανένα χτύπημα δεν είχε κλονίσει το πακέτο. Γι' αυτό η κούραση των ποδιών από την τόσο περίπλοκη στάση αντιμετωπιζόταν καλά.

Βέβαια, όταν πέρασα από μπροστά τους και τους είδα από άλλη γωνία, ανακάλυψα ότι οι γκρεμοί  έμοιαζαν αρκετά προσβάσιμοι και θα μπορούσα να έχω φτάσει από την ξηρά αντί να διακινδυνεύσω ένα ναυάγιο. Θα το έχω υπ' όψιν την επόμενη φορά που θα μείνω παγιδευμένος σ' εκείνο τον ορμίσκο.

Λέρος-Κάλυμνος ΧΙΙΙ

Ο σχεδιασμός της κατασκευής, στην οποία θα μετέφερα τις αποσκευές μέχρι τα βράχια στο σημείο εξόδου, ήταν απλός: ένα πλαστικό καφάσι από την ανάποδη κι άλλο ένα από πάνω απ' την καλή δεμένα με σχοινιά και απομεινάρια από δίχτυα. Γέμισα το από κάτω με φελιζόλ και στο από πάνω, όπου θα πήγαινε το σακίδιο, έβαλα πέτρες για να κάνω μια δοκιμαστική καθέλκυση. Η εφεύρεση εκπληρούσε και με το παραπάνω τον πρώτο νόμο της ναυτικής τέχνης, που διατάζει τα πλοία να επιπλέουν. Αλλά όχι τον δεύτερο που διατάζει το κέντρο βάρους να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο χαμηλά, ώστε οι ταλαντεύσεις να μην προκαλέσουν αναποδογύρισμα. Αν είχα βρει ακόμα ένα καφάσι, θα είχα προσθέσει ένα χαμηλότερο τμήμα με πέτρες. Αλλά, καθώς, αυτά που απέμεναν στον κολπίσκο, ήταν υπερβολικά σπασμένα, αφαίρεσα μερικά κομμάτια πολυστυρένιο, ώστε να μην επιπλέει τόσο και αδειάζοντας το από πάνω καφάσι θεώρησα την κατασκευή τελειωμένη. Χωρίς να είμαι απόλυτα πεπεισμένος για την επιτυχία, μεταφέροντάς το με πολύ προσοχή, μπορούσε να μη βουλιάξει.

Δε θυμάμαι πώς, στη συζήτηση με τον Πάβελ βγήκε ξανά το σχέδιό του να κωπηλατήσει την επόμενη μέρα με καλύτερο καιρό.

- Η μετεωρολογική πρόβλεψη για αύριο είναι ακόμη χειρότερη απ' ό,τι σήμερα  -τον προειδοποίησα.

- Α, ναι; Και για μεθαύριο;

- Αυτή δεν την ξέρω.

-  Μμμμ... τότε ίσως να φύγω απόψε, γιατί δε θα είχα νερό για τόσες μέρες.

Για μια στιγμή μού ήρθε να τραβάω τα μαλλιά μου, που δεν του το είχα αναφέρει από την αρχή. Στη συνέχεια σκέφτηκα, ότι μπορούσα να περιμένω να ετοιμαστεί και να φύγουμε μαζί μέχρι άλλον προσβάσιμο κόλπο. Αλλά μια στιγμή μετά, αποφάσισα να συνεχίσω με το σχέδιο να μεταφέρω τις αποσκευές στα καφάσια. Από μια πλευρά αυτός δεν το είπε πολύ κατηγορηματικά και από την άλλη εγώ, μετά από ώρα αφιερωμένη στο μοντάρισμα των καφασιών, ήθελα να δοκιμάσω την περιπέτεια μόνος.

'Οταν ήμουν έτοιμος, ο Πάβελ με βοήθησε να μεταφέρω τα καφάσια μέχρι τα πρώτα μέτρα στο νερό. Με τέσσερα χέρια ήταν εύκολο να αποφύγουν να γείρουν και να μην αναποδογυρίσουν. Όταν το νερό μας κάλυψε από τη μέση και πάνω, μου είπε ότι αν προχωρούσε περισσότερο θα έχανε τις σαγιονάρες. Άφησα το δεξί χέρι για να σφίξω το δικό του, τον ευχαρίστησα για όλη του τη βοήθεια και αποχαιρετιστήκαμε ευχόμενοι ο ένας στον άλλον καλή τύχη. Και οι δύο επρόκειτο να την χρειαστούμε.

Λέρος-Κάλυμνος ΧΙΙ

Από τον ορμίσκο μπορούσε κανείς να φτάσει περπατώντας σε μερικά μέτρα απόσταση από το νερό μέχρι την περιοχή απ' όπου σκόπευα ν' ανέβω. Υπήρχαν μόνο κάποια εμπόδια: 'Ενας φράχτης (άλλη παράξενη ελληνική συνήθεια αυτή να βάζουν φράχτες στα πιο απόκρυφα μέρη) και δυο-τρεις γκρεμοί. 'Οσον αφορά το φράχτη, είχε μια πόρτα κάπως ξεχαρβαλωμένη, κι έτσι δε θα ήταν δύσκολο να περάσω. Αντίθετα οι χαράδρες στην πλαγιά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρες. Από τη γωνία που βρισκόμαστε, μόνο μπορούσε κανείς να αντιληφθεί την ύπαρξή τους, αλλά όχι τη δυσκολία τους. Και πάλι ο Πάβελ θεωρούσε ότι ήταν εύκολο να ξεπεραστούν, αλλά εγώ είχα τους δισταγμούς μου. 'Αλλα χρόνια, σε άλλα νησιά, ήδη είχα μπλεχτεί σε μέρη που δε φαινόντουσαν προβληματικά και στη συνέχεια είχα μετανοιώσει πικρά. Ίσως, όταν έφτανα σ' αυτές να ήταν εύκολο να τις διανύσω, αλλά αν υπήρχε άλλη εναλλακτική, προτιμούσα να μη διακινδυνεύσω. Υπήρχε εναλλακτική;

Είχα προσέξει κάποια χαμηλά βράχια που υπήρχαν στην όχθη. Σε όλο εκείνο τον τοίχο το ύψος ήταν υπερβολικό, για να μπορέσω να βγω απ' το νερό, με δύο εξαιρέσεις. Η πιο προσιτή βρίσκεται μεταξύ δύο γκρεμών, έτσι που μόνο γλιτώνει κανείς το μισό κίνδυνο, ενώ η άλλη είναι λίγο λιγότερο διαβατή αλλά βρίσκεται ακριβώς στη βάση της περιοχής, από την οποία μπορεί κανείς ν' ανέβει. 'Ετσι που, ναι, υπήρχε η επιλογή να φτάσω κολυμπώντας. Αν ο Πάβελ ήταν ικανός να κωπηλατήσει αυτά τα 200 μέτρα, θα μπορούσε να μεταφέρει τις αποσκευές μου κι εγώ θα δραπέτευα.

- Ναι, να κωπηλατήσω μέχρι εκεί, θα μπορούσα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο να μπορέσω να σταματήσω, για να ξεφορτώσω.

Αχ, είχα ξεχάσει, ότι ο μεγαλύτερος εχθρός για τη σταθερότητα του κανό ήταν η βραδύτητα, και το να σταματήσει ακριβώς εκεί που έσκαγαν τα κύματα, μπορούσε να αποβεί επικίνδυνο γι' αυτόν. Αλλά ακόμη δεν ήταν όλα χαμένα. Στον κολπίσκο υπήρχε φελιζόλ ικανό για τη διάσωση του Τιτανικού. Θα έφτιαχνα μια κατασκευή, που να επιπλέει, στην οποία θα μετέφερα εγώ ο ίδιος τις αποσκευές.

Λέρος-Κάλυμνος ΧΙ

Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε έτσι, μέχρι που ένα κύμα πιο δυνατό από τα υπόλοιπα μας έβρεξε μέχρι τα γόνατα. 'Ηταν μια καλή δικαιολογία για να σηκωθούμε και να τεντωθούμε. 'Επρεπε να ξανακολυμπήσω μέχρι άλλη παραλία, από την οποία να μπορούσα να βγω με τα πόδια, σίγουρα εκείνη που ο Πάβελ μου είχε πει, ότι επρόκειτο να περάσει τη νύχτα. 'Ομως τα λόγια του μετά την ανάπαυλα δεν ήταν σ' αυτή τή γραμμή:

- Νομίζω ότι θα μείνω να κοιμηθώ εδώ.

- Τι;;;

- Ναι, γιατί έτσι όπως είναι η θάλασσα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα να μη βγω με το κανό μέχρι αύριο.

- Α, λοιπόν.... τότε κι εγώ επίσης....

- Α, κι εσύ θα μείνεις;; -ρώτησε σαν έκπληκτος.

- Αλήθεια... Πώς να φύγω διαφορετικά; -Δεν ήξερα αν με κορόιδευε ή πραγματικά πίστευε ότι θα μπορούσα να φορτωθώ το σακίδιο πάνω στο κεφάλι στο νερό.

- Από κει -απάντησε δείχνοντας στο βάθος του ορμίσκου.

 'Εβαλα τα γυαλιά για να παρατηρήσω καλύτερα τα τεράστια βράχια που ήταν εκεί μαζεμένα, γιατί, όταν έφτασα, δε μου είχε φανεί καθόλου, ότι από εκείνη την περιοχή μπορούσε κανείς να περάσει. Η επιθεώρηση δεν έδωσε διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν έβλεπα τον τρόπο να διαφύγω από κει. Αντίθετα ο Πάβελ μου το παρουσίαζε πανεύκολο.

- Ναι, ανεβαίνεις από δω, μετά περνάς εκεί και μετά συνεχίζεις.

- Αδύνατον. -Δεν το έλεγα με την έννοια ότι ήταν ένας άθλος υπεράνθρωπος. Πιθανόν, ένας έμπειρος αναρριχητής να ήταν ικανός να ανέβει από εκείνο τον τοίχο χωρίς δυσκολία. Αυτό που εγώ ήθελα να πω ήταν, ότι ήταν αδύνατον εγώ, χωρίς γνώσεις, εμπειρία και υλικό αναρρίχησης, να το αποπειραθώ εκτός κι αν ήταν με το πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί, σαν να μην έφτανε αυτό, βλέπαμε μόνο το κατώτερο τμήμα. Ανέβηκα ακόμη κι απ' την αντίθετη πλευρά μέχρι αρκετά ψηλά. Αυτή επέτρεπε να αποφύγω τα βράχια από κάτω αλλά η διαδρομή που ακολουθούσε φαινόταν κατάλληλη μόνο για κατσίκια. 'Οχι. Το να κολυμπήσω μεταξύ νησιών μπορεί να ήταν μια τρέλα· το να μπλεχτώ, όμως, σ' εκείνα τα βράχια ήταν μια απερισκεψία.

- Σε είχα ήδη προειδοποιήσει ότι η Κάλυμνος ήταν ένα νησί για αναρριχητές.

- Ναι, αλήθεια, αλλά κολυμπώντας είδα πλαγιές από τις οποίες μπορεί κανείς να ανέβει χωρίς σκοινιά και ζώνες αναρρίχησης.

- Καλά, αν όχι, επίσης μπορείς ν' ανέβεις από κει.

- 'Εδειξε προς τον δυτικό τοίχο του κόλπου. Ενώ ο ανατολικός ήταν τελείως κάθετος, αυτός που μου έδειχνε είχε μία κλίση περίπου 45º και από το πιο απομακρυσμένο από εμάς σημείο φαινόταν, ότι ήταν δυνατόν να φτάσει κανείς μέχρι εκεί που περνούσαν οι κολώνες του ηλεκτρικού. Αυτό ήταν διαφορετικό. Μόνο έλειπε να φτάσω μέχρι εκείνο το άκρο.

Λέρος-Κάλυμνος Χ

Στο βάθος του ορμίσκου υπήρχε ένα είδος απότομου γκρεμού μπλοκαρισμένου από τεράστιους βράχους. Το έδαφος μέχρι εκεί ήταν καλυμμένο από κιλά σκουπιδιών: απομεινάρια διχτυών, πλαστικά κουτιά, μπουκάλια, ξύλα, λευκά φελιζόλ.... οποιοδήποτε υλικό επέπλεε, μπορούσε να παρασυρθεί από τα κύματα μέχρι εκείνη την παραλία, ακόμη και περισσότερο από δέκα μέτρα στην ενδοχώρα.

Αφού στέγνωσα και φόρεσα μπλουζάκι και σανδάλια, έψαξα για ένα κομματάκι ελεύθερου εδάφους να κάτσω, για να φάω κάτι πρόχειρο που κουβαλούσα στο σακίδιο. Η αρχική ιδέα ήταν να τα καταναλώσω κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας στα βόρεια της Καλύμνου. Tα σχέδια είχαν ανατραπεί λίγο και πιθανώς δεν επρόκειτο πια να μπορέσω να φτάσω στην πρωτεύουσα του νησιού πριν τη νύχτα, αλλά στα ενδιάμεσα της διαδρομής υπήρχαν άλλες κατοικημένες περιοχές όπου θα έβρισκα κατάλυμα. 'Εφαγα πολύ λιγότερο απ' ό,τι η πείνα που πέρασα στο νερό προοιώνιζε (ευτυχώς, δεδομένου, ότι δεν είχα πάρει πολλά τρόφιμα). Καταβρόχθισα μερικές χούφτες φυστίκια και άλλες τόσες πατατάκια και μου πέρασε.

Ο Πάβελ είχε ήδη φάει, όσο με περίμενε. Κατά τη διάρκεια της αργοπορίας μου είχε ζυγίσει να διακινδυνεύσει να πλεύσει κόντρα στα κύματα, για να με ψάξει ή να τηλεφωνήσει για να βρει βοήθεια (δεν ξέρω αν την ακτοφυλακή ή για πίτσα delivery). Ξαπλώσαμε στη σκιά, που εκείνη την ώρα κάλυπτε το ένα τέταρτο του ορμίσκου. Χωρίς να φτάσω να κοιμηθώ, ήταν μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας με τον ήχο των κυμάτων να σπάνε ακριβώς στα πόδια μας.