Λέρος-Κάλυμνος Χ

Στο βάθος του ορμίσκου υπήρχε ένα είδος απότομου γκρεμού μπλοκαρισμένου από τεράστιους βράχους. Το έδαφος μέχρι εκεί ήταν καλυμμένο από κιλά σκουπιδιών: απομεινάρια διχτυών, πλαστικά κουτιά, μπουκάλια, ξύλα, λευκά φελιζόλ.... οποιοδήποτε υλικό επέπλεε, μπορούσε να παρασυρθεί από τα κύματα μέχρι εκείνη την παραλία, ακόμη και περισσότερο από δέκα μέτρα στην ενδοχώρα.

Αφού στέγνωσα και φόρεσα μπλουζάκι και σανδάλια, έψαξα για ένα κομματάκι ελεύθερου εδάφους να κάτσω, για να φάω κάτι πρόχειρο που κουβαλούσα στο σακίδιο. Η αρχική ιδέα ήταν να τα καταναλώσω κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας στα βόρεια της Καλύμνου. Tα σχέδια είχαν ανατραπεί λίγο και πιθανώς δεν επρόκειτο πια να μπορέσω να φτάσω στην πρωτεύουσα του νησιού πριν τη νύχτα, αλλά στα ενδιάμεσα της διαδρομής υπήρχαν άλλες κατοικημένες περιοχές όπου θα έβρισκα κατάλυμα. 'Εφαγα πολύ λιγότερο απ' ό,τι η πείνα που πέρασα στο νερό προοιώνιζε (ευτυχώς, δεδομένου, ότι δεν είχα πάρει πολλά τρόφιμα). Καταβρόχθισα μερικές χούφτες φυστίκια και άλλες τόσες πατατάκια και μου πέρασε.

Ο Πάβελ είχε ήδη φάει, όσο με περίμενε. Κατά τη διάρκεια της αργοπορίας μου είχε ζυγίσει να διακινδυνεύσει να πλεύσει κόντρα στα κύματα, για να με ψάξει ή να τηλεφωνήσει για να βρει βοήθεια (δεν ξέρω αν την ακτοφυλακή ή για πίτσα delivery). Ξαπλώσαμε στη σκιά, που εκείνη την ώρα κάλυπτε το ένα τέταρτο του ορμίσκου. Χωρίς να φτάσω να κοιμηθώ, ήταν μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας με τον ήχο των κυμάτων να σπάνε ακριβώς στα πόδια μας.