Τα πρώτα μέτρα πάνω απ' το νερό ήταν από γυμνό βράχο και η άνοδος γινόταν εύκολη, γιατί η σόλα των αθλητικών παπουτσιών γαντζωνόταν τέλεια. 'Ομως γρήγορα το έδαφος άλλαξε, περνώντας κυρίως σε έναν πετρότοπο σπαρμένο από μικρούς ξερούς θάμνους από χαμομήλι και λευκάγκαθα. Παρ' όλο που το χαμομήλι στο πέρασμα έβγαζε ένα ευχάριστο άρωμα, τα φυλλαράκια, που έμπαιναν από τα παπούτσια, έβαψαν τις κάλτσες ένα ανεξίτηλο χρώμα ώχρας, που επιζεί σε όλα τα πλυσίματα.
Η ταχύτητα της ανόδου μειώθηκε δραστικά. Για κάθε βήμα έπρεπε να ψάχνω ένα σημείο για να βάλω το πόδι με ασφαλή τρόπο. Το να πατήσω μια πέτρα υπερβολικά χαλαρή μπορούσε να καταλήξει σε μια καταστροφική πτώση. Αν και ήταν απίθανο οι συνέπειες να ήταν να κατρακυλήσω την πλαγιά μέχρι κάτω στη βάση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα χέρια ή το πρόσωπο θα τρυπιόντουσαν από τα αγκάθια των φυτών. Από το συγκεκριμένο λόφο δε φαινόταν καθαρά αν το ψηλότερο μέρος μπορούσε κανείς να το περπατήσει. Σταματημένος, έψαχνα με το βλέμμα την περιοχή από την οποία εμφανώς να μπορούσε κανείς να περάσει καλύτερα, υπολόγιζα την πιο προσβάσιμη διαδρομή προς εκείνη την κατεύθυνση μέχρι δέκα - δεκαπέντε μέτρα απόσταση και προχωρούσα με δυσκολία τρία - τέσσερα. Τότε επαναλάμβανα και πάλι την επιχείρηση.
Περίπου στα τρία τέταρτα της ανάβασης, η προοπτική ήταν αρκετά δυσοίωνη μιας και το ανώτατο τμήμα φαινόταν αδιαπέραστο. Στ' αριστερά, το έδαφος κοβόταν από ένα γκρεμό, ποιός ξέρει πόσα μέτρα. Λίγο πιο κάτω απ' όπου βρισκόμουν, στα δεξιά, μου φάνηκε ότι διέκρινα μια στήλη απ' αυτές που δείχνουν το δρόμο στο βουνό. Το να πάρεις το δρόμο προς τα πίσω, πάντα είναι άσχημο και ακόμη περισσότερο, όταν κοστίζει τόσο να προχωρήσεις, αλλά μπροστά στον τοίχο που είχα μπροστά μου, πείστηκα να δοκιμάσω να κατέβω προς τα δεξιά. Παρά το γεγονός ότι έχασα από το βλέμμα την υποτιθέμενη στήλη, κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο σ' εκείνο το μέρος του βουνού, μπορούσε κανείς να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο σκοπός μου: Τις κολώνες του ηλεκτρικού. Είχα σωθεί!
Ακολουθώντας τις, όπως με είχαν συμβουλέψει, θα κατέληγα να περάσω τη νύχτα στο ύπαιθρο.... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Η ταχύτητα της ανόδου μειώθηκε δραστικά. Για κάθε βήμα έπρεπε να ψάχνω ένα σημείο για να βάλω το πόδι με ασφαλή τρόπο. Το να πατήσω μια πέτρα υπερβολικά χαλαρή μπορούσε να καταλήξει σε μια καταστροφική πτώση. Αν και ήταν απίθανο οι συνέπειες να ήταν να κατρακυλήσω την πλαγιά μέχρι κάτω στη βάση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα χέρια ή το πρόσωπο θα τρυπιόντουσαν από τα αγκάθια των φυτών. Από το συγκεκριμένο λόφο δε φαινόταν καθαρά αν το ψηλότερο μέρος μπορούσε κανείς να το περπατήσει. Σταματημένος, έψαχνα με το βλέμμα την περιοχή από την οποία εμφανώς να μπορούσε κανείς να περάσει καλύτερα, υπολόγιζα την πιο προσβάσιμη διαδρομή προς εκείνη την κατεύθυνση μέχρι δέκα - δεκαπέντε μέτρα απόσταση και προχωρούσα με δυσκολία τρία - τέσσερα. Τότε επαναλάμβανα και πάλι την επιχείρηση.
Περίπου στα τρία τέταρτα της ανάβασης, η προοπτική ήταν αρκετά δυσοίωνη μιας και το ανώτατο τμήμα φαινόταν αδιαπέραστο. Στ' αριστερά, το έδαφος κοβόταν από ένα γκρεμό, ποιός ξέρει πόσα μέτρα. Λίγο πιο κάτω απ' όπου βρισκόμουν, στα δεξιά, μου φάνηκε ότι διέκρινα μια στήλη απ' αυτές που δείχνουν το δρόμο στο βουνό. Το να πάρεις το δρόμο προς τα πίσω, πάντα είναι άσχημο και ακόμη περισσότερο, όταν κοστίζει τόσο να προχωρήσεις, αλλά μπροστά στον τοίχο που είχα μπροστά μου, πείστηκα να δοκιμάσω να κατέβω προς τα δεξιά. Παρά το γεγονός ότι έχασα από το βλέμμα την υποτιθέμενη στήλη, κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο σ' εκείνο το μέρος του βουνού, μπορούσε κανείς να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο σκοπός μου: Τις κολώνες του ηλεκτρικού. Είχα σωθεί!
Ακολουθώντας τις, όπως με είχαν συμβουλέψει, θα κατέληγα να περάσω τη νύχτα στο ύπαιθρο.... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ώστε να απορρίπεται το spam, τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν από τη δημοσίευση τους.