Δεν ξέρω πόσο χρειάστηκε να φτάσω στα βράχια εξόδου, πάρα πολύ, αλλά το έκανα έχοντας πλήρη συναίσθηση, ότι έκανα μόνο τη μισή δουλειά. Μέχρι εκεί είχα μπορέσει να συγκρατώ τα καφάσια με τα δύο χέρια, αλλά για να περάσω τις αποσκευές στην ξηρά, θα έπρεπε να αφήσω τουλάχιστον το ένα (λόγω του μεγέθους των καφασιών δε θα μπορούσα να τα βγάλω από το νερό με τις αποσκευές επάνω). Κι αυτό με τα κύματα να σκάνε, επιπλέον.
Μερικά βράχια σχηματίζουν εκεί μια μικρή χερσόνησο, και στο βορεινό μέρος του ισθμού, βρήκα αυτό που μου φάνηκε το καλύτερο σημείο για την επιχείρηση: το ύψος των βράχων προσβάσιμο συνδυασμένο με μια γωνία στην οποία να μισοχώσω τα καφάσια. Το πρόβλημα που είχε ήταν ότι, λόγω του προσανατολισμού του, δεν πρόσφερε προστασία από τα κύματα. Με τα χέρια ελεύθερα θα ήταν εφικτό να πλησιάσω ασφαλής, αλλά με μόνη την έλξη των ποδιών τα κύματα με ταρακουνούσαν και είχα χτυπήματα παντού. Μήνες μετά, ακόμη υπάρχει μια ουλή στο αριστερό πόδι (παρ' όλο που πήγαινα προστατευμένος από τα σανδάλια) και άλλη στο υπογάστριο.
Τελικά κατάφερα να στηρίξω το ένα πόδι, να εφαρμόσω τα καφάσια κόντρα στο βράχο και να ελευθερώσω το ένα χέρι για να βγάλω ολοταχώς τις μικρές σακούλες. Για το μεγάλο δεν επρόκειτο να μου αρκέσει το ένα χέρι και έτσι άφησα οριστικά τα καφάσια και σήκωσα την πλαστική σακούλα που το τύλιγε. Σα να ήθελε να με βοηθήσει στην κίνηση, άλλο μεγάλο κύμα έφτασε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Με έκανε να σύρω το σακίδιο κόντρα στο βράχο αλλά, ευτυχώς, μπόρεσα να το αφήσω σε ασφαλές σημείο και μόνο η πλαστική σακούλα σκίστηκε. Διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα με τα καφάσια. Το κύμα, όταν τα βρήκε ελεύθερα στο χωνί στο οποίο βρισκόντουσαν, τα έκανε να εκτοξευτούν στον αέρα πηδώντας ολόκληρο τον ισθμό και να εξαφανιστούν από τα μάτια μου.
Βγήκα από το νερό χωρίς να περιμένω το επόμενο κύμα. Κοίταξα πρώτα προς τον ορμίσκο, για να κάνω νόημα στον Πάβελ, ότι τα είχα καταφέρει, αλλά δεν τον είδα, ούτε αυτόν ούτε το κανό. Υποθέτω, ότι τακτοποιήθηκε στο βάθος του ορμίσκου, ψάχνοντας καταφύγιο από τον άνεμο και τα κύματα. Στη συνέχεια κοίταξα το νερό από την άλλη πλευρά του ισθμού, όπου χόρευαν τα απομεινάρια της κατασκευής μου. Τα καφάσια από τη μια πλευρά και κάθε κομμάτι από το φελιζόλ από την άλλη. Αυστηρά, δεν είχα παραβιάσει τον κανόνα που είχα θέσει στον εαυτό μου να μην πετάξω σκουπίδια στον περίγυρο, γιατί αυτά ήδη βρισκόντουσαν εκεί όταν έφτασα, αλλά ένιωσα λύπη στη συμβολή μου στο σκόρπισμά τους. Σαν ελαφρυντικό, σκέφτηκα, ότι με τον άνεμο, μετά από λίγες ώρες όλα αυτά θα κατέληγαν στο ίδιο σημείο απ' όπου τα είχα μαζέψει.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ ήμουν και πάλι έξω από το νερό. Θα θεωρούσα τελειωμένο το διάπλου αν από εκεί κατάφερνα να φτάσω στο δίκτυο ηλεκτρισμού. 'Ηλπιζα ότι αυτό ήταν το τελευταίο ετάπ.
Μερικά βράχια σχηματίζουν εκεί μια μικρή χερσόνησο, και στο βορεινό μέρος του ισθμού, βρήκα αυτό που μου φάνηκε το καλύτερο σημείο για την επιχείρηση: το ύψος των βράχων προσβάσιμο συνδυασμένο με μια γωνία στην οποία να μισοχώσω τα καφάσια. Το πρόβλημα που είχε ήταν ότι, λόγω του προσανατολισμού του, δεν πρόσφερε προστασία από τα κύματα. Με τα χέρια ελεύθερα θα ήταν εφικτό να πλησιάσω ασφαλής, αλλά με μόνη την έλξη των ποδιών τα κύματα με ταρακουνούσαν και είχα χτυπήματα παντού. Μήνες μετά, ακόμη υπάρχει μια ουλή στο αριστερό πόδι (παρ' όλο που πήγαινα προστατευμένος από τα σανδάλια) και άλλη στο υπογάστριο.
Τελικά κατάφερα να στηρίξω το ένα πόδι, να εφαρμόσω τα καφάσια κόντρα στο βράχο και να ελευθερώσω το ένα χέρι για να βγάλω ολοταχώς τις μικρές σακούλες. Για το μεγάλο δεν επρόκειτο να μου αρκέσει το ένα χέρι και έτσι άφησα οριστικά τα καφάσια και σήκωσα την πλαστική σακούλα που το τύλιγε. Σα να ήθελε να με βοηθήσει στην κίνηση, άλλο μεγάλο κύμα έφτασε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Με έκανε να σύρω το σακίδιο κόντρα στο βράχο αλλά, ευτυχώς, μπόρεσα να το αφήσω σε ασφαλές σημείο και μόνο η πλαστική σακούλα σκίστηκε. Διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα με τα καφάσια. Το κύμα, όταν τα βρήκε ελεύθερα στο χωνί στο οποίο βρισκόντουσαν, τα έκανε να εκτοξευτούν στον αέρα πηδώντας ολόκληρο τον ισθμό και να εξαφανιστούν από τα μάτια μου.
Βγήκα από το νερό χωρίς να περιμένω το επόμενο κύμα. Κοίταξα πρώτα προς τον ορμίσκο, για να κάνω νόημα στον Πάβελ, ότι τα είχα καταφέρει, αλλά δεν τον είδα, ούτε αυτόν ούτε το κανό. Υποθέτω, ότι τακτοποιήθηκε στο βάθος του ορμίσκου, ψάχνοντας καταφύγιο από τον άνεμο και τα κύματα. Στη συνέχεια κοίταξα το νερό από την άλλη πλευρά του ισθμού, όπου χόρευαν τα απομεινάρια της κατασκευής μου. Τα καφάσια από τη μια πλευρά και κάθε κομμάτι από το φελιζόλ από την άλλη. Αυστηρά, δεν είχα παραβιάσει τον κανόνα που είχα θέσει στον εαυτό μου να μην πετάξω σκουπίδια στον περίγυρο, γιατί αυτά ήδη βρισκόντουσαν εκεί όταν έφτασα, αλλά ένιωσα λύπη στη συμβολή μου στο σκόρπισμά τους. Σαν ελαφρυντικό, σκέφτηκα, ότι με τον άνεμο, μετά από λίγες ώρες όλα αυτά θα κατέληγαν στο ίδιο σημείο απ' όπου τα είχα μαζέψει.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ ήμουν και πάλι έξω από το νερό. Θα θεωρούσα τελειωμένο το διάπλου αν από εκεί κατάφερνα να φτάσω στο δίκτυο ηλεκτρισμού. 'Ηλπιζα ότι αυτό ήταν το τελευταίο ετάπ.
