Παρ' όλο που στο σημείο που επέστρεψα στη θάλασσα μόλις που γινόταν αισθητό το ρεύμα, ο ρυθμός μου ήταν υπερβολικά αργός. Πρόχειρα, έπρεπε να πήγαινα με ένα χιλιόμετρο την ώρα. Η υπογλυκαιμία είχε κυριεύσει το σώμα μου και δεν μπορούσα να κάνω παραπάνω από μια ντουζίνα απλωτές συνεχόμενες. Υπό αυτές τις συνθήκες ο εγκέφαλος, ελλείψει καυσίμων, έγινε εύκολη λεία των αμφιβολιών. Στην αρχή η διαδρομή που ακολουθούσα ήταν εύκολη: πορεία νοτιοανατολική παράλληλα με την ακτή. Κι αν ο Πάβελ στην πραγματικότητα είχε πάει στην άλλη πλευρά; Κι αν είχε κάνει μεταβολή κι είχε γυρίσει στη Λέρο; Κι αν συνέχιζε να κωπηλατεί τριάντα χιλιόμετρα μέχρι το νότιο άκρο της Καλύμνου; Κι αν είχε αναποδογυρίσει και βρισκόταν στον πάτο της θάλασσας; Αρκετές φορές έφτασα να κάνω προς τα πίσω μέρος του δρόμου που είχα διανύσει, πιστεύοντας ότι θα είχε επιλέξει τη δυτική ακτή. Mετά από μερικά μέτρα ξανάβλεπα καθαρά ότι άξιζε περισσότερο να συνεχίσω με το αρχικό σχέδιο, και γύριζα πίσω. Πήγαινα σαν κοτόπουλο χωρίς κεφάλι.
'Ολα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχα μπορέσει να γεμίσω το στομάχι, για να κατευνάσω την πείνα. Κάθε φορά που έβαζα το κεφάλι κάτω από το νερό, ερευνούσα σε αναζήτηση τροφής. Μάταια. Σ' εκείνη τη ζώνη υπήρχαν λίγα ψάρια και κανένα δεν επρόκειτο να κάτσει να παγιδευτεί με γυμνά χέρια. Ο βυθός ήταν σχηματισμένος από βράχια λεία (τι διαφορά σε σχέση με αυτά που υπήρχαν στην ξηρά) πάνω στα οποία δεν μπορούσα να αρπάξω κανένα φύκι. Ούτε καν αχινοί, τόσο άφθονοι σε άλλα σημεία των Δωδεκανήσων, υπήρχαν εκεί. Το μόνο που υπήρχε κοντά ήταν σφουγγάρια, αλλά δεν τα φανταζόμουν να μασιούνται και πολύ.
Yπό αυτές τις συνθήκες, πέρασα πάνω από τη γραμμή του ηλεκτρικού ρεύματος που ενώνει τα νησιά μέχρι τη Ρόδο. Στην ξηρά πηγαίνει πάνω σε ξύλινες κολώνες, ενώ στο νερό πηγαίνουν τα τρία καλώδια στο βυθό. Μου είχαν εξηγήσει ότι, αν έμπαινα στην Κάλυμνο από το βόρειο άκρο, έπρεπε να τα καταφέρω να βρω τις κολώνες. Από κει έπρεπε να τις ακολουθήσω και έτσι θα έφτανα μέχρι τους πρώτους δρόμους και τις κατοικημένες περιοχές. Κρίμα που, για να ακολουθήσω αυτή τη συμβουλή, χρειαζόμουν παπούτσια και δεν είχα ιδέα πού βρίσκονταν τα δικά μου. Κοίταξα τις κολώνες να ανεβαίνουν στις πλαγιές, τα καλώδια να φιδογυρίζουν στο βάθος και συνέχισα τη μικρή μου οδύσσεια.
'Ολα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχα μπορέσει να γεμίσω το στομάχι, για να κατευνάσω την πείνα. Κάθε φορά που έβαζα το κεφάλι κάτω από το νερό, ερευνούσα σε αναζήτηση τροφής. Μάταια. Σ' εκείνη τη ζώνη υπήρχαν λίγα ψάρια και κανένα δεν επρόκειτο να κάτσει να παγιδευτεί με γυμνά χέρια. Ο βυθός ήταν σχηματισμένος από βράχια λεία (τι διαφορά σε σχέση με αυτά που υπήρχαν στην ξηρά) πάνω στα οποία δεν μπορούσα να αρπάξω κανένα φύκι. Ούτε καν αχινοί, τόσο άφθονοι σε άλλα σημεία των Δωδεκανήσων, υπήρχαν εκεί. Το μόνο που υπήρχε κοντά ήταν σφουγγάρια, αλλά δεν τα φανταζόμουν να μασιούνται και πολύ.
Yπό αυτές τις συνθήκες, πέρασα πάνω από τη γραμμή του ηλεκτρικού ρεύματος που ενώνει τα νησιά μέχρι τη Ρόδο. Στην ξηρά πηγαίνει πάνω σε ξύλινες κολώνες, ενώ στο νερό πηγαίνουν τα τρία καλώδια στο βυθό. Μου είχαν εξηγήσει ότι, αν έμπαινα στην Κάλυμνο από το βόρειο άκρο, έπρεπε να τα καταφέρω να βρω τις κολώνες. Από κει έπρεπε να τις ακολουθήσω και έτσι θα έφτανα μέχρι τους πρώτους δρόμους και τις κατοικημένες περιοχές. Κρίμα που, για να ακολουθήσω αυτή τη συμβουλή, χρειαζόμουν παπούτσια και δεν είχα ιδέα πού βρίσκονταν τα δικά μου. Κοίταξα τις κολώνες να ανεβαίνουν στις πλαγιές, τα καλώδια να φιδογυρίζουν στο βάθος και συνέχισα τη μικρή μου οδύσσεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ώστε να απορρίπεται το spam, τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν από τη δημοσίευση τους.