Λειψοί - Λέρος ΙΙ

'Οσο έκανα τις προετοιμασίες για το κολύμπι, συζητούσαμε. Σε κάθε φράση, αυτός έβαζε όλες τις λέξεις, που μπορούσε, σε ένα παράξενο μείγμα ισπανικών με ιταλικά. Είχε υπάρξει ναυτικός σε εμπορικό πλοίο και είχε περάσει κάποια χρόνια στη Λατινική Αμερική. Για τον καιρό που είχε περάσει χωρίς να τα μιλάει, το λεξιλόγιό του ήταν αρκετά αποδεκτό. Με τη συζήτηση ξέχασα κάποιες λεπτομέρειες, όπως το να βάλω αντιηλιακό στην πλάτη. Δεν το θυμήθηκα μέχρι που βρέθηκα στο νερό. Τέλος πάντων, άλλη μια φορά που θα καώ.... Από την προβλήτα του έδωσα τα πάντα εκτός από τις σαγιονάρες και γύρισα στην παραλία για να μπω στο νερό. Κολύμπησα μέχρι εκεί που με περίμενε, του έδωσα τις σαγιονάρες και φύγαμε με κατεύθυνση τη Λέρο.

'Οπως εκείνη τη στιγμή ακόμη δεν είχα χάσει όλες τις ελπίδες να κολυμπήσω κάποιες μέρες παραπάνω, ξεκίνησα με ήρεμο ρυθμό, για να μη μου κοστίσει η προσπάθεια τις επόμενες ημέρες. Αφού απομακρυνθήκαμε από τους Λειψούς, η επιφάνεια της θάλασσας ρυτίδιασε λιγάκι, αλλά συνέχιζε να είναι άνετη η κολύμβηση. Μετά από μισή ώρα, κάνοντας βύθισμα με το αριστερό μπράτσο, μου μπλέχτηκε ένα είδος νήματος στον άνω βραχίονα. Αμέσως κούνησα το χέρι για να το ξεφορτωθώ, και τότε ένιωσα έναν ελαφρύ ερεθισμό, όπου εκείνο με είχε αγγίξει. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά αρκετό για να σκεφτώ τις μέδουσες. 'Εκανα την πρώτη στάση για να πιω και ρώτησα το Μιχάλη, αν υπήρχαν μέδουσες. 'Οπως υπέθετε, μου είπε ότι όχι.

Ούτε πέντα λεπτά μετά, μία με χτύπησε κατ' ευθείαν στον αριστερό ώμο. Χωρίς να λογαριάσω ένα τσούξιμο στο πρόσωπο, αυτή ήταν η πιο επώδυνη που είχα νιώσει ποτέ. Δεν έχω ιδέα με τι είδους τέρας συναντήθηκα, αλλά, επίσης σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες, αυτή μου άφησε ένα σημάδι που διήρκησε για κανα-δυο μέρες. Αντιθέτως με αυτό που αναμενόταν από το χτύπημα, το σημάδι που έμεινε δεν ήταν ένας κύκλος, αλλά μία ρίγα ζικ-ζακ. 'Οπως και να 'χει, αυτό ξύπνησε την παράνοια μέσα μου. Αν αυτό στον βραχίονα μπορούσε να ήταν μια εγκαταλελειμμένη πετονιά, αυτό στον ώμο δεν άφηνε περιθώρια για αμφιβολίες. Για μένα πια, δεν υπήρχε ούτε Λέρος, ούτε Μιχάλης, ούτε κύματα. Μόνο ένα ναρκοπέδιο από μέδουσες που περίμεναν να τις αγγίξω για να εκραγούν στο δέρμα μου. 'Αλλαξα τον τρόπο κολύμβησης, σηκώνοντας το κεφάλι για να προσπαθώ να τις δω να έρχονται. Παρ' όλο που η προηγούμενη εμπειρία δε συνιστούσε να διατηρώ αυτή τη στάση για παραπάνω από τρία τέταρτα της ώρας, αφού πριν δύο χρόνια το είχα κάνει και επιβαρύνθηκαν οι μυς του λαιμού μου, ο φόβος, μήπως συναντήσω κάποιο άλλο από αυτά τα μισητά πλάσματα, βάραινε περισσότερο.

Ένα δείγμα για το πόσο άσχημα δουλεύει το μυαλό υπό αυτές τις συνθήκες δόθηκε λίγο μετά. Από τα δεξιά πλησίαζε ένα εμπορικό αρκετά μεγάλο με κατεύθυνση κάθετη, προς τα ανατολικά, με τέτοιο τρόπο που αν κι οι δύο πηγαίναμε με την ίδια ταχύτητα, θα μπορούσαμε να έχουμε συγκρουστεί 300 μέτρα μετά. Μόνο που προφανώς αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί, γιατί το σκάφος έπρεπε να πηγαίνει δέκα φορές πιο γρήγορα. Το ήξερα καλά αυτό. Όμως ακόμη κι έτσι, το κοιτούσα με δυσπιστία ενώ σκεφτόμουν τι ενοχλητικό ήταν και προσέχοντας να μην πλησιάσουμε υπερβολικά. 'Οταν πέρασε από μπροστά (ακόμη έπρεπε να βρισκόταν παραπάνω από 250 μέτρα μακριά), σταμάτησα για να βεβαιωθώ ότι δεν ενοχλούσε και ο Μιχάλης, πάντα προσεκτικός, σταμάτησε επίσης μερικά μέτρα πιο μπροστά. Δε σκέφτηκα μια ερώτηση πιο ανόητη να του κάνω από το πού πήγαινε το καράβι. Ανόητη γιατί προς εκείνη την κατεύθυνση υπήρχε μόνο η Μικρά Ασία, και ανόητη γιατί που να ήξερε ο Μιχάλης τον ακριβή προορισμό του κάθε καραβιού. Η απάντησή του ήταν η καλύτερη δυνατή σε μια χαζομάρα σαν κι αυτή: Χωρίς να πει τίποτα έδειξε προς την Τουρκία.