Μερικά λεπτά μετά ήταν αυτός που με έκανε να σταματήσω. Μου έδειξε προς τα νοτιοδυτικά, λέγοντάς μου ότι υπήρχαν τρία δελφίνια, δύο μεγάλα κι ένα μικρό. Σύρριζα με τη θάλασσα, εγώ μόνο κατάφερα να διακρίνω δύο απ' αυτά να πηδάνε. 'Ηταν αρκετά μακριά, αλλά για κάποιους δεν παύει να είναι κάτι καινούργιο να τα βλέπει ελεύθερα τόσο κοντά στην ακτή. Τα δελφίνια συνέβαλαν στο να ξεχάσω σιγά - σιγά τις μέδουσες, από τις οποίες ευτυχώς δεν υπήρξε ούτε ίχνος ξανά.
'Οταν σύμφωνα με το ανακριβές νοητικό ρολόι υπολόγιζα ότι έπρεπε να βρισκόμαστε γύρω στα μισά της διαδρομής, ξανασταμάτησα. Σύγκρινα το πόσο κοντά φαινόταν ο Αρχάγγελος (το νησάκι που κλείνει την πιο κοντινή πρόσβαση στη Λέρο) με το πόσο μακριά φαινόντουσαν ήδη οι Λειψοί και ρώτησα το Μιχάλη. Μου απάντησε ότι ήδη είχε γίνει ένα μεγάλο κομμάτι, ότι είχαμε περάσει τα μισά. 'Ολο αυτό είχε μια αρκετά επιζήμια επίδραση, γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι σχεδόν φτάσαμε. ΄Εχασα την ψυχραιμία μου και επιτάχυνα το ρυθμό, σα να έμενε μόνο ένα χιλιόμετρο (όταν κατά πάσα πιθανότητα έμεναν τέσσερα), κάτι το οποίο στο τελικό κομμάτι με άφησε χωρίς μέρος της φρεσκάδας με την οποία είχα κολυμπήσει έως τότε.
Αλλά, πάνω απ' όλα, η ζημιά ήταν ψυχολογική. Νομίζεις ότι λείπουν μόνο μερικά λεπτά για να τελειώσεις. Αφού περάσουν αυτά τα λεπτά ακόμη δεν τελειώνει. Ξαναυπολογίζεις ότι λείπουν λίγα λεπτά και πάλι δεν είναι αρκετά. 'Ετσι ξανά και ξανά. Και το αποκορύφωμα, η κίνηση του ήλιου κατά τη διάρκεια του πρωινού τόνισε τον αντικατοπτρισμό που προκαλούσε η ακτή και είχα την αίσθηση ότι κάνω μια διαδρομή σε σχήμα L αντί για ευθεία. To GPS πραγματικά δείχνει μια κάποια καμπυλότητα από τον Αρχάγγελο και μετά, αλλά γελοία συγκρινόμενη με την εικόνα που σχημάτιζα στο κεφάλι. 'Αλλο παράδειγμα για το πόσο άσχημα σκέφτεται κανείς όταν κολυμπάει. Πηγαίναμε προς αναζήτηση ενός σημείου γνωστού από το Μιχάλη, στο οποίο μπορούσε κανείς να βγει από το νερό, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος εκείνου του άκρου της Λέρου ήταν μη προσβάσιμο με τα πόδια. Κάποια στιγμή μου έδειξε ένα χωματόδρομο που φαινόταν στην ξηρά, από όπου επρόκειτο να βγω εγώ. Φαινόταν τεράστιος. Έπρεπε να βρισκόταν σε λιγότερο από 200 μέτρα απόσταση. Αλλά κάθε λίγη ώρα σήκωνα το κεφάλι και συνέχιζε να βρίσκεται στα 200 μέτρα. Το τέλος ήταν πολύ πιο δύσκολο νοητικά παρά φυσικά. Μέχρι και στον ίδιο τον τελικό προορισμό συνεχίστηκε το βασανιστήριο. Τα βράχια, από τα οποία επρόκειτο να βγω, έμοιαζαν να βρίσκονται 30 απλωτές μακριά. Μέτρησα πάνω από 100 μέχρι να μπορέσω να τ' αγγίξω.
'Οταν σύμφωνα με το ανακριβές νοητικό ρολόι υπολόγιζα ότι έπρεπε να βρισκόμαστε γύρω στα μισά της διαδρομής, ξανασταμάτησα. Σύγκρινα το πόσο κοντά φαινόταν ο Αρχάγγελος (το νησάκι που κλείνει την πιο κοντινή πρόσβαση στη Λέρο) με το πόσο μακριά φαινόντουσαν ήδη οι Λειψοί και ρώτησα το Μιχάλη. Μου απάντησε ότι ήδη είχε γίνει ένα μεγάλο κομμάτι, ότι είχαμε περάσει τα μισά. 'Ολο αυτό είχε μια αρκετά επιζήμια επίδραση, γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι σχεδόν φτάσαμε. ΄Εχασα την ψυχραιμία μου και επιτάχυνα το ρυθμό, σα να έμενε μόνο ένα χιλιόμετρο (όταν κατά πάσα πιθανότητα έμεναν τέσσερα), κάτι το οποίο στο τελικό κομμάτι με άφησε χωρίς μέρος της φρεσκάδας με την οποία είχα κολυμπήσει έως τότε.
Αλλά, πάνω απ' όλα, η ζημιά ήταν ψυχολογική. Νομίζεις ότι λείπουν μόνο μερικά λεπτά για να τελειώσεις. Αφού περάσουν αυτά τα λεπτά ακόμη δεν τελειώνει. Ξαναυπολογίζεις ότι λείπουν λίγα λεπτά και πάλι δεν είναι αρκετά. 'Ετσι ξανά και ξανά. Και το αποκορύφωμα, η κίνηση του ήλιου κατά τη διάρκεια του πρωινού τόνισε τον αντικατοπτρισμό που προκαλούσε η ακτή και είχα την αίσθηση ότι κάνω μια διαδρομή σε σχήμα L αντί για ευθεία. To GPS πραγματικά δείχνει μια κάποια καμπυλότητα από τον Αρχάγγελο και μετά, αλλά γελοία συγκρινόμενη με την εικόνα που σχημάτιζα στο κεφάλι. 'Αλλο παράδειγμα για το πόσο άσχημα σκέφτεται κανείς όταν κολυμπάει. Πηγαίναμε προς αναζήτηση ενός σημείου γνωστού από το Μιχάλη, στο οποίο μπορούσε κανείς να βγει από το νερό, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος εκείνου του άκρου της Λέρου ήταν μη προσβάσιμο με τα πόδια. Κάποια στιγμή μου έδειξε ένα χωματόδρομο που φαινόταν στην ξηρά, από όπου επρόκειτο να βγω εγώ. Φαινόταν τεράστιος. Έπρεπε να βρισκόταν σε λιγότερο από 200 μέτρα απόσταση. Αλλά κάθε λίγη ώρα σήκωνα το κεφάλι και συνέχιζε να βρίσκεται στα 200 μέτρα. Το τέλος ήταν πολύ πιο δύσκολο νοητικά παρά φυσικά. Μέχρι και στον ίδιο τον τελικό προορισμό συνεχίστηκε το βασανιστήριο. Τα βράχια, από τα οποία επρόκειτο να βγω, έμοιαζαν να βρίσκονται 30 απλωτές μακριά. Μέτρησα πάνω από 100 μέχρι να μπορέσω να τ' αγγίξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ώστε να απορρίπεται το spam, τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν από τη δημοσίευση τους.